Η Ψυχή επιμένει στην ανάμνηση "κραδασμών " που κρυπτογραφήθηκαν ανάμεσα σε λόγια παραγεγραμμένα ... Νοσταλγεί όμως τον αντίλλαλο τους, όπως αυτός αποτυπώνεται (δειγματοληπτικά πάντα) από φίλους με τους οποίους τους μοιράστηκε, δέκα χρόνια πριν και πλέον στο Path.
ανώνυμος: Κυριακή, 3 Φεβρουαρίου 2008 8:35 μμ
Με ξάφνιασες
στ αλήθεια
λες και κείνο το φιλί ήτανε για μένα.
Μα να σου πω φοβήθηκα
τον λεηλάτη εσένα
που επιμελώς κρύβεται
Στης ψυχής τα Λόγια τα Γραμμένα.
Ώ περιστέρι
της ψυχής πήγαινε στo καλό
Πήγαινε τώρα με το μελτέμι
Και φίλησέ μου όσα μαργαριτάρια συναντήσεις
Αν δεν με βλέπεις μη φοβάσαι θα γιορτάζω μαζί σου
Στο ταξίδι μας θα σηκώσουμε το νερό της θάλασσας
Να ευλογήσουν ό,τι αγαπήσαμε και ό,τι δεν ξεχνάμε πια
Γιώργος Σαραντάρης
Υπέροχη η
Α-λεηλάτητη ψυχή σου.. Υπέροχη!
.
Εκείνη η
σκοτεινή νυχτιά
παραδόξως, είχε φως...
αμυδρό, ουράνιο, ζωντανό.
Αυτό βοήθησε τον έρωτα
στην πειρατική επιδρομή του.
Στην πόρτα της ψυχής μου
τον οδήγησε, για να φτάσει.
Χωρίς να χτυπήσει, μπήκε
σιωπηλά, αθόρυβα, αποφασιστικά.
Έψαξε τα πάντα, και παντού
Όλα τα εξερεύνησε ανενόχλητος
Ότι πολύτιμο βρήκε το πήρε
ζεστασιά, αγάπη, ανθρωπιά
κι έφυγε, όπως ακριβώς ήρθε.
Ο ουράνιος φανοστάτης από ψηλά
τον συνόδευσε και στο φεύγα.
Τώρα μια ψυχή λεηλατημένη
σε μια ύπαρξη κουρσεμένη
μάταια, απ΄τον αμετανόητο έρωτα
τον λεηλάτη, τον κουρσάρο, πειρατή
τα λάφυρα να επιστρέψει περιμένει...
Maria R.: Δευτέρα, 4 Φεβρουαρίου 2008 4:36
μμ
"μα μην
ακούς
αυτούς που
σου λένε την ψυχή σου
ακουρσευτη ν'αφήσεις..
μόνο η ψυχή που
γδέρνεται
και
σε ανήμερη θάλασσα
βυθίζεται,έρμαιο των πόθων της
μαθαίνει οτι δεν υπάρχουν
παραλήπτες παρά μόνο
αναγνώστες των μονοπατιών της.
μόνο τότε ,μάτια μου,
την ψυχή σου ανέπαφη θα κρατήσεις...
αστην μ'αρμύρα να γεμίσει
και δώσε πίσω
τα νομότυπα γραφτά .."
(προχείρως
γραμμένο και ζητώ συγνώμη..:):))
την
καλησπέρα μου Λυγερή..:)
οι στίχοι σου γεμάτοι δάκρυ κι ονειρο...
ΑΛΗΘΙΝΕ
Δεν είμαι ανταγωνιστική για να σου παραβγώ ,γι αυτό δεν θα προσπαθήσω να
αναμετρηθώ μαζί σου στο πέταγμά σου.
Οι φίλοι σχολιαστές αυτών των στίχων ως ένα βαθμό ταυτίστηκαν μαζί τους.Δεν το
βρίσκω παράδοξο. Οι περισσότεροι έχουν ζήσει μια ανάλογη πειρατεία...
Εσύ όμως φίλε μου ξεπέρασες σε έμπνευση και την πιο τολμηρή φαντασία.
«Δημιούργησες» και του βαλες και την ταυτότητα στο περικάρπιο «¨ερωτας» ---όπως
στα νεογέννητα --- για να είναι διακριτό κι αναγνωρίσιμο δικό σου.
Πως ν'αντιλογήσω στης δικής σου της Ψυχής τα λόγια τα Γραμμένα ??? Ησυχία κάνω
να
τ ακούσουμε.!!!!
Δικά σου είναι δεν στα οικειοποιείται κανείς. Μόνο που από την στιγμή που τα
έγραψες σε αυτή την σελίδα ,κατασχέθηκαν ως τιμαλφή.
Την αγάπη
μου και την αλληλεγγύη μου έχεις.
Έλεος, Μαρια
Ρ , υπέροχη λαθρο-ιχνηλάτισσα των μονοπατιών μου.
Γλυκιά η αλμύρα αγάπη μου, μόνο που την ψυχή την ψήνει και την δίψα της δεν
σβήνει . Μια ζωή δεν φτάνει...
Γειά σου γλυκιά μου πολύ σε χάρηκα .
"..Στις
θύμησες τώρα αυτές / βαθιές του νου ρωγμές / και της ψυχής ραπίσματα / δεν
ασπαστήκαμε σκιές, πικρίες / και σταλάγματα. / Άνθη λευκά μονάχα / και αμόλευτα
αγγίσματα.. "
Να είσαι
καλά Λυγερή μου και να μας ταξιδεύεις πάντα υπέροχα μέσα από τα λόγια της ψυχής
σου τα γραμμένα..
Την αγάπη μου και μια ζεστή αγκαλιά..
TAKH εκλεκτέ
φίλε.
Θα στο πω δημόσια για μια πολλοστή φορά . Η παρουσία σου τιμά τις σελίδες μου
και εισπράτω και από σένα την αξία,την εκτίμηση και την αγάπη που ομολογουμένως απολαμβάνω απ' όλους τους φίλους μου και την
ανταποδίδω τα μέγιστα,
Συμφωνω ακόμη και με την ξεχωριστή ανάγνωση που έκανες στους στίχους μου.
Πράγματι, ας μην χρεώνομε μόνο τον Ερωτα για τις λαβωματιές στην ψυχή μας.΄Ολα
τα αρνητικά ακόμη και θετικά βιώματα, ρωγμές/χαρακιές/σκιές/πικρίες/σταλαγματιές αγάπης,/τρυφερά ή επωδυνα αγγίγματα/
απανθισμένα συναισθήματα/ αφήνουν στην ψυχή μας τα ίχνη τους.
Αυτή η εσωτερική
διαδιακασία που συντελείται μέσα μας είναι ένα μέρος της βιωτής μας που
συνυπάρχει στον αγώνα της καθημερινότητας μας για την επιβίωση.
Καληνύχτα φίλε μου
και σε ευχαριστώ.
