Δευτέρα 7 Ιανουαρίου 2019

Μη γράφεις σ' αγαπω στο χιόνι



Ξένε  Μη  γράφεις σ' αγαπώ  στο χιόνι
φωτιά   γίνεται    το  λιώνει.
Έρωτα περαστικέ
μη περπατάς πάνω  στο  χιόνι
κόκκινο  βάφεις το  λευκό
και η  ψυχή  θυμώνει

Ταξιδευτή - πραματευτή  ονείρων
το  πατάς το  χιόνι
το  παγώνεις
άνθρωπος είναι από κάτω
ο  πάγος  στάζει  στη καρδιά  του
  την πληγώνει

Νύχτα  προστάτεψε με
απ’ τον  χιονιά
κρύψε   την  αστροφεγγιά
να μη  με  δει να μη   με  βρει
να μη  με  αναγνωρίσει .

Την  καρδιά  μου μη ζητήσει να   διαβάσει
να μη  με  μαρτυρήσει
και   φύγει   η  παγωνιά
την προτιμώ
 με προστατεύει απ' τη φωτιά!!!!

8 σχόλια:

  1. Αγαπώ το χιόνι αγάπησα και το ποίημά σου. Φωτιά η καρδιά σου όμως...και δεν σε μαρτυρά κανείς. Μόνη αναδίδει τη λάμψη της και τη θερμότητά της.Τι ωραίος ο στίχος...Μη γράφεις σ' αγαπώ στο χιόνι
    φωτιά γίνεται το λιώνει.
    Μπράβο Λυγερή μου
    Η παγωνιά ισορρόπησε την φωτιά και ένιωσα μια θερμότητα διαβάζοντάς σε
    Φιλιά πολλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Η παγωνιά ισορροπεί την φωτιά Αννούλα μου ή, (ποιητικώ(?) δικαίω,) μαρτυρά εμμέσως πλην σαφώς αδυναμία διαχείρισης εσωτερικών αναταράξεων και συγκρούσεων;;;
    ξέρω. χα χα χα θα σκεφτείς!!!! Ελεύθερα κορίτσι μου. Άλλωστε αυτή είναι η μαγεία των έμμετρων στίχων να επιτρέπουν στην φαντασία ν' απογειώνεται κι όταν ακόμη οι ίδιοι δεν έχουν την απαιτούμενη εμβέλεια να απογειώσουν τον στιχουργό ή τον αναγνώστη.

    Εμένα όμως μου φτάνει που τους αγάπησες !
    σε ευχαριστώ για τον πολύτιμο χρόνο σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αυτό σημαίνει θερμή καρδιά. Να αδυνατεί να ισορροπήσει εσωτερικές αναταράξεις. Αλλιώς την καρδιά θα τη λέγαμε λογική.
      Και οι στίχοι σου απογείωσαν πολύ τον δημιουργό. Ολοφάνερο. Μην γίνεσαι μετριόφρων.Ή μάλλον γίνε τόσο όσο...αξίζει το ποίημά σου να καμαρώσεις. Όσο για τον αναγνώστη να σαι σίγουρη ότι το ποίημά σου, ο κάθε στίχος του, η κάθε λέξη σου μπορεί να αγγίζει και τον αναγνώστη που συναισθάνεται και κατανοεί.
      Φιλί γλυκό

      Διαγραφή
    2. Να διαφωνήσω δεν μπορώ ως προς την θερμή ιδιότητα της καρδιάς που σίγουρα δεν την λέμε λογική.
      Αλλά καρδούλα μου ,επειδή εγώ την Ποίηση την προσεγγίζω με δέος και σεβασμό δεν τολμώ ούτε να το σκεφτώ να καμαρώσω για τους αδόκιμους στίχους μου.

      Το μόνο που μπορώ να ισχυριστώ με παρρησία είναι, ότι με εκφράζουν απόλυτα και δεν είναι αντιγραφή ή επιρροή κάποιου άλλου στιχουργού, ούτε Ποιητή.

      Κι όταν εισπράττω -καλή ώρα όπως τώρα από Εσένα- πως οι λέξεις του πεζού ή, έμμετρου λόγου μου περνούν από μια γρίλια της καρδιάς του αναγνώστη και του διεγείρουν συναίσθημα,συγκίνηση και φαντασία ε, τότε Ναι,τ' ομολογώ .
      Μεθώ με τη μαγεία της ανθρώπινης επικοινωνίας .!!!!

      Σ' ευχαριστώ για το γλυκό μεθύσι απόψε μάγισσα !

      Σε ευχαριστώ

      Διαγραφή
  3. Λυγερή μου,
    λένε ότι οι άνθρωποι που εκφράζονται ποιητικά, ανοίγουν μια πόρτα στην καρδιά τους και βγαίνει στο φως ένας άλλος κόσμος τους. Ένας κόσμος εκφραστικός, λυρικός, γεμάτος αισθήματα και εικόνες. Ζεστή καρδιά, "να μην σε βρει η αστροφεγγιά, και δεν σε αναγνωρίσει...."
    Τι λόγια, τι στροφές. Με μια καλυμμένη μελαγχολία να πω ; έτσι να το νιώσω ;
    Οι στίχοι σου δεν είναι αδόκιμοι. Έχουν το φως τους, την καρδιά σου, τη σφραγίδα σου. Ο μικρός θησαυρός σου. Να το κάνεις συχνά, άκου μας ! Το έχεις, έχεις να δώσεις πράγματα.
    Σε φιλώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έπεσες διάνα Γιάννη.!!!

      Όλοι μας διαθέτουμε έναν εσωτερικό κόσμο .Κάποιοι τον κρατούν καλά κρυμμένο και χρειάζεται κάποιος να έλθει πιο κοντά τους, να τον ψάξει για να τον ανακαλύψει.
      Άλλοι πάλι, ανοικτό βιβλίο σε θέα και ανάγνωση .Εύκολη η ψηλάφηση και η ανάγνωση με κλειστά τα μάτια.. Μόνο που ο θεατής ή, αναγνώστης για να κατανοήσει τι διαβάζει πίσω από λέξεις και εικόνες, πρέπει να είναι στην ίδια συχνότητα με τον "ανοικτό πομπό" .Να πιάνει στον αέρα τα ψιλά γράμματα και τις δονήσεις που εκπέμπει.
      Η απάντησή μου στο σχόλιό σου επειδή ξέρω που απευθύνομαι.
      Καλό βράδυ Γιάννη

      Διαγραφή
  4. Μην τη φοβάσαι τη φωτιά Λυγερή μου, είναι το πρώτο πράγμα που ανακάλυψε ο άνθρωπος πάνω στη γη. Από εκεί αρχίζει η εξέλιξή του. Όπως κι εμείς οι άνθρωποι από τη φωτιά του έρωτα ξεκινάμε να υπάρχουμε, να γεννιόμαστε, να ζούμε.
    Ο έρωτας είναι ζωή κι ας πονάει πολύ τις περισσότερες φορές.
    Πολύ μου άρεσε το ποίημα και η αισθαντικότητα που εκφράζει.
    Πολλά φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαρία !!! Το λιγότερο θα ήταν ο φόβος. Εύκολο θάταν ,μια-δυο και εξοικειώνεται κανείς μαζί της.
      Είναι που γνωριζόμαστε πάρα πολύ εγώ και η φωτιά. Έχω ζήσει δια πυρρός αλλά και σιδήρου μαζί της. Ξέρω την συντελική ισχύ της. Με μια σπίθας της μπορεί στάχτη να γίνουν όλα ,να περάσουν στον χώρο της ανυπαρξίας . Και μια άλλη
      ν’ ανάψει φλόγα που να λάμψει το σύμπαν και να γεννηθεί ο κόσμος ( μου) (σου) (του) απ’ την αρχή χωρίς καμιά του άκρη να μείνει απ’ έξω....

      Αγαπημένη μου σε ευχαριστώ που μ’έχεις πείσει πως με καταλαβαίνεις.
      Σε φιλώ

      Διαγραφή